Dzień Ojca
Chcę Państwu napisać wiele słów, a nie mogę ich w sobie znaleźć. I w końcu dociera do mnie dlaczego. Ojciec nie jest postacią tak oczywistą w życiu dziecka, w naszym życiu, tak jak postać matki. Matka jest niemal zawsze. Ojciec... Od ojca mniej się wymaga, twierdzi wielu. Czy to prawda? Często niestety tak, a ja, jako psychoterapeutka wiem, jak niezwykle ważna jest obecność ojców w naszym życiu. I ile szkody w psychice człowieka wyrządza brak ojca. Czasami jest to nieobecność fizyczna, a często „jedynie” emocjonalna. A ojciec to postać, która może stać się dla dziecka bohaterem. I często nim się staje dając swojemu synkowi lub córce cudowne wspomnienia na całe życie.
Matki częściej otaczają dziecko ramieniem, trzymają je pod opiekuńczymi skrzydłami. A ojciec? On może być w naszym życiu tym, który pokazuje nam świat za drzwiami domu. Powie: „próbuj”. To ważne, by mieć takiego tatę. To ważne, abyśmy my, kobiety, nie zatrzymywały dzieci dla siebie, ale dopuściły drugiego rodzica do głosu. I żebyśmy go w tym tworzeniu relacji z dzieckiem wspierały i zachęcały. Nie wszędzie musimy chodzić razem. Oddajmy jakąś przestrzeń tylko ojcu i dziecku. A czasami pomóżmy ją stworzyć. „Czy ja muszę myśleć za dwoje ?”- może teraz pomyśleć któraś z czytających te słowa kobiet. Tak, wiem, samą mnie to złości, też chciałabym, by ludzie decydujący się na tworzenie związku, na posiadanie dzieci, wiedzieli „jak to zrobić”. Jednak często tak nie jest, a cennym byłoby stworzyć dziecku dom, z którego ono kiedyś już wyjdzie z taką wiedzą:).
Kiedy pracuję z dorosłymi, najpierw słyszę: „moi rodzice”. Potem następuje już rozdzielenie wspomnień na te z - „moją mama” i te „z moim tatą”. Bowiem każde z rodziców tworzy osobną walizkę wspomnień swojemu dziecku. Na jednej walizce jest napis: mama, na drugiej : tata. I każde z rodziców samo „pracuje” na zawartość owej walizki. Kiedy walizka spakowana przez tatę jest niemal pusta, to... boli. W swoim gabinecie widziałam wiele łez dorosłych ludzi, których zraniła nieobecność ojców w ich życiu. Nie mają wspomnień, nie mają wzorca męskiego. Trudniej żyć z taką walizką. Dlatego denerwuję się, gdy słyszę słowa mam: „Poczekaj, kiedy wróci tata, to on sobie z tobą porozmawia”. Tata wraca i nawet nie wie, że za swoimi plecami został użyty jako straszak. To sprawia, że potem to głównie do matek dzieci zwracają się o pomoc, bo tata nie jest od pomagania tylko strofowania.
A my, mamy, czujemy się wtedy przeciążone. W dzisiejszym świecie wielu mężczyznom trudno jest zbudować swój męski wzorzec. Cóż, kobieta sama może zarobić, a gdy coś jest dla nas za ciężkie, wezwiemy fachowca. Ciężko nam zaimponować. Dla wielu mężczyzn to źródło trudnych emocji. Boją się nas stracić. Siedzi wtedy przede mną dorosły mężczyzna, a jego kamienna twarz pęka i w końcu puszcza emocje, które już ostatkiem siły ukrywa. Proszę mi wierzyć, te łzy są czasami bardzo stare. Długo czekały na ujawnienie. On się boi. Boi się, że takiego bojącego się - np. utraty pracy – kochająca go kobieta nie będzie chciała. Że jeśli się przyzna, że sobie nie radzi, to ona go rzuci. Przesadzam? Nie. Depresja u mężczyzn rozpoznawana jest niemal zawsze w tej fazie choroby, gdy jest już bardzo zaawansowana, a czasami jest już wręcz za późno.
I to ma być tekst o Dniu Taty? Tak, bo to słowa o człowieku, którym on jest. To słowa o człowieku, którym jest nasz ojciec, także ojciec naszego dziecka, z jego: emocjami, lękami, potrzebami usłyszenia słów docenienia, uznania. Słów, o które nigdy w życiu sam nie poprosi, bo „to takie niemęskie”. Słów, które usłyszane przez jego dzieci (wzrastające w atmosferze szacunku między rodzicami) sprawią, że będą wiedzieć jak tworzyć własne miłosne relacje. Często my, kobiety, śmiejemy się, że dla mężczyzny katar to choroba śmiertelna. To oczywiste, że tak nie jest. Ale katar czy inna niegroźna choroba, to dla wielu mężczyzn jedyna okazja, by móc odłożyć dzidę i nie musieć iść polować na mamuta. Czasami każdy z nas ma dosyć. Mężczyznom trudniej jest się do tego przyznać. W Dniu Ojca zdejmijmy więc tę postać z piedestału i spójrzmy na niego, jak na zwyczajnego człowieka, który chce, jak każdy z nas , usłyszeć, że jest kochany i ważny. Nasz tata, tata naszych dzieci, potrzebuje dowodów pamięci o nim, docenienia go jako mężczyzny i chociaż drobnego prezentu, który nigdy nie jest tylko rzeczą.
Przemyślany prezent zawsze jest także dowodem myślenia o drugim człowieku, wyrażeniu uczucia, którym go obdarzamy. I nawet jeśli ojcowie nie potrafią okazać, jak bardzo takie gesty ogrzewają ich serce (jakże często schowane pod zbroją), to takie gesty - proszę mi wierzyć - zawsze ich poruszają.
I to bardzo.
Małgosia Liszyk-Kozłowska
Psychoterapeutka z ponad dwudziestoletnim doświadczeniem w pomaganiu ludziom odnajdywania własnej ścieżki życia i zrozumienia siebie. Pasjonatka swojego zawodu. Autorka książek.
